Bir kırılma mı yaşanan :

Acı verici bir süreçten mi geçilmekte, herkes herkesten uzaklaşmakta, kimileri yine birilerinin boyunduruğundan kaçamamakta ve birileri hala bulundukları yerden memnun…

sessiz bir hükümranlık, yüce bir hükümdarlığa küsmüş, anlaşılmaya hasret…

Birileri o kuyuya inip, bizleri bulunduğumuz çukurdan çıkarsa.. Tanrı da mı görmüyor sanki bu hali, bütün bu varlığın iyiliğine olan özverili çalışmaları. Yardımın sadece kendisinden gelmesiyle tatmin olacak kalplerimiz mi imtihanda yoksa.

O yüzden uzanmıyor içimiz basit kolay edinilebilen anlamsız ötekinin menfur eline. O yüzden içimize sinmeyen edimleri red ediyor ve ayrışıyoruz, sen ve o’ lardan..

Yapayalnızlık hissimizle, tek başımıza kalamayışlarımız…

Beterin de beteri var. Bir kendi yalnızlığımız yetse keşke ama üstüne bir de başka yalnızlıkların kölesi oluşumuz. Çekilir dert mi. Bir başkasının acısına saygı göstermemiz beklenmeden özel alanlarımızın tarumar edilişi, silikleştirilişlerimiz… Gafletin, en derin zulmü. Acının imparatorluğunda ki köleliğimiz.. Anlayış beklediklerimizin hem gücü ellerinde bulundurup hemde üstüne anlayışı bizden beklemeleri…Canı yanan kraliçelerin canını yaktıkları halklarından medet umuşları..

Kral’ımız da farklı değil ki Kraliçe’mizden. Beklediği sevgiyi göremediği tebasından, saygıyla yetinmekten, diri diri anlamsızlıklar içerisinde gömülmekten.. Bütün fedakarlıkların karşılığında bir soğuk yüz görmelerden, bıkkın, usanık.. Öfkeli ve de kudretli… Olması gerekmeyen kadar acımasız..

Vezirler de kapıkulları da, farklı değil haliyle.. Herkes sevgiden mahrum, saygıya mecbur.. Sevgisizliğe tahammülsüz..

Ah o kayıp sevgi.. Tanrının o eli.. Bir dokunsa yüreğimize.. Dinecek bütün bu saçmalık ve huzur bulacak bu anlamsızlık.. Ama bir el.. Ah o el.. Her gün eksikliğinde silerken yüzümüzden yaşamın sıcaklığını..Ve biz artık giderek kendimizden başka hiçbir şeyi sevemezken.. Nasıl bir yalnızlığadır sürüklenişimiz… Böylesi bir anlamsızlık, Allah’ım.. Bu mudur reva?.

Altta kalanın çıkacaksa canı, kim kalır altta. Hep bir en haksız arayışında, tanrının sevgisinden mahrum kalmamak adına, fişlemerimiz, ayrılışlarımız, en azından rengimizi belli edişlerimiz… İşte yalnızlaşmamız, en son kendimize kalana değin sorgulayışlarımız,.. Kalabalıklığımızdan tekilliğimize uzanan karanlık ve asil yol…

Bir anlamı, bir cevabı olmalı bütün bu anlamsızlığın ve her nerede gizliyse çıkıp bulunmalı ve her kimsek bu hikayede hiç birimizi birbirimizden ayırt etmeden kuşatmalı,…

O zaman Krallıkların hükümdarlığından çıkıp tanrının hükümdarlığında sürmeli yaşam.. Anlamalı.. Bu anlamsız yaşamın için de ki Kral’ı, Krallığı..

Belki de anlamak için tanrıyı.. Dilenmeli tanrıdan bağışlanmayı… Ve önce kendimiz değişmeli.. Sonra bir de öyle duyumsamalı.. Krallığımızın tanrısallığını…